Het oeuvre van Peter Henry Waterschoot laat zich kenmerken door een cinematografische backdrop van onbestemde noir-verhalen. Het kleurrijke oeuvre van deze painter at heart but photographer by tools, is paradoxaal genoeg eigenlijk kleur-arm, in die zin dat er een keuze gemaakt is voor dominante aanwezigheid van één kleur per beeld. De beelden zijn gerangschikt in reeksen van aanverwante steunkleuren. Het zijn net geen monochromen, maar ze neigen er wel naar. De beelden van PHW vormen portalen die de kijker toegang geven tot een zintuigelijke en suggestieve reflectieruimte, of een meditatieve reis, een trip doorheen een tijd-en-ruimte-vrij denksysteem. Peter Henry Waterschoot laat zich opmerken door zijn manier van beeld zoeken, meer bepaald zijn befaamde disappearance acts waarmee hij streeft naar een fenomenologische fotografie in volledige verbondenheid met model of onderwerp en wars van ieder momentum.